Περί οκνηρίας..
Πρέπει να διαβάσω, να δουλέψω...έτσι θα αποκτήσω και εγώ μια θέση στον κύκλο των φερέλπιδων, πολλά υποσχόμενων νέων της ηλικίας μου. Θα μπορώ να αναφερθώ με αυτοπεποίθηση σε μια φιλική-οικογενειακή-φοιτητική παρέα στην εξέλιξη των σπουδών μου και να τροφοδοτήσω το οικογενειακό γόητρο και λίγη ανταγωνιστικότητα σε όποιον θα ψαρώσει...Θα μπορώ να δικαιολογώ στον εαυτό μου καμία σκόρπια σκέψη για μεταπτυχιακές σπουδές και δε θα ντρέπομαι πολύ αν επιτρέψω να ονειρευτώ μια ζωή με δουλειά και αξιοπρεπή μισθό. Και μπορεί να νοιώσω ότι αξίζω τα λεφτά από το οικογενειακό εισόδημα που ξοδεύω κάθε μήνα.
Και αν δε διαβάσω, που θα σπαταλήσω το χρόνο μου? Σε φίλους..
θα ακούω, θα μιλάω, θα διαφωνώ ή θα σωπαίνω, θα κρίνω, θα χαϊδεύω , θα παρηγορώ ή θα τσακώνομαι. Θα δένομαι και θα λύνομαι και θα μαθαίνω τη δυσκολία και των δυο. Τολμώ να πω δυσκολότερο και από διαφορικές εξισώσεις. Θα τους αφιερώνω χρόνο φυσικής παρουσίας και πολλαπλάσιο χρόνο σκέψης, στον καθένα ξεχωριστά, προσπαθώντας να καταλάβω τι στο καλό είναι όλοι αυτοί οι άνθρωποι που με περιστοιχίζουν. Τι νοιώθουν, τι σκέφτονται, τι αποπνέουν χωρίς να το συνειδητοποιούν, τι σχέση έχω μαζί τους, πόσο τους μοιάζω, πόσο διαφέρω...
Και οι συζητήσεις?
Αυτές που κάθε φορά ορκίζομαι ότι θα μειώσω, οι ανεξάντλητες πολυποίκιλες συζητήσεις που ξεκινούν από το τίποτα και περνάνε ανάλαφρα από το ένα θέμα στο άλλο και γεννούν πάντα ερωτηματικά κάποιες φορές παιδικά, άλλες παιδαριώδη αλλά ανεξάντλητα γαμώτο, ανεξάντλητα και επιτακτικά...είναι αυτοί οι διάλογοι που σε κάνουν να νοιώθεις την έξαψη του να θέτεις αληθινά ερωτήματα, να χρησιμοποιείς τη διάνοια σου (...χαχα) και να ξεσκουριάζεις λίγο την αποκοιμισμένη λογική και διαλογική σου ικανότητα, που την έχεις εγκαταλείψει στο λύκειο, μιας και τώρα δε κερδίζεις κανένα βαθμό αν τη χρησιμοποιήσεις...
Και το διαδίκτυο? Αααααχ....
Αυτό και αν είναι ο απόλυτος πειρασμός σπατάλης χρόνου! Μια σκέψη, μια λέξη, ένα κλικ και χάθηκες.....επικοινώνησες με το σύμπαν, με τη πιο σπάνια και ασυνήθιστη ιδέα!!! Είναι να μη ξοδέψεις άπειρες ώρες εξερευνώντας τα πάντα? Είναι να μη καθηλωθείς στη καρέκλα μέχρι να σιχαθούν τα μάτια σου την οθόνη?
Ε όχι, γλυκοί μου εργοδότες, γονείς, δάσκαλοι....δεν είναι ξόδεμα. Δεν έμαθα περισσότερα ή ουσιαστικότερα από τα φοιτητικά μου βιβλία, ακόμα και από τα σχολικά μου χρόνια αν μου επιτρέπετε, για αυτά που με καίνε, που με ενθουσιάζουν, με εμπνέουν, που αφορούν πιο άμεσα τη ζωή μου. Μπορεί αυτός ο χρόνος να μη μπορεί να μεταφραστεί σε ένα πτυχίο/τυπικό προσόν ούτε να μου προσδίδει δεξιότητες που θα με κάνουν πιο περιζήτητο στην αγορά εργασίας ούτε μπορώ να τον προσθέσω στο βιογραφικό μου αλλά είναι ο χρόνος που η σκέψη, το συναίσθημα και η λογική μου τίθενται σε λειτουργία. Πως να το κάνουμε? Στις προαναφερθείσες διαφορικές εξισώσεις, το πολύ πολύ να μάθω ένα μηχανιστικό αλγόριθμο σκέψης που θα εφαρμόσω για να πάρω ένα πολυπόθητο βαθμουδάκι για ένα ακόμα πιο πολυπόθητο πτυχιάκι και θα τον ξεχάσω για πάντα. Οι άλλες δραστηριότητες απαιτούν από μένα περισσότερα. Με αναπτύσσουν και με ωριμάζουν. Και αν κάποιος στερούταν αυτού του πολύτιμου σπαταλημένου χρόνου, δεν τολμώ να σκεφτώ τι κόστος (δια) προσωπικό θα είχε...
Αφιερωμένο στον εαυτό μου μπας και νοιώσω καλύτερα που και σήμερα δε διάβασα.